alweer een lang verhaal!

Zo daar ben ik weer. Is even kijken wat ik jullie allemaal nog moet vertellen. Volgens mij vanaf afgelopen maandag. Het zal wel weer een lang verhaal worden dus ga er maar effe voor zitten.

Maandag zijn we (Patricia en Remco en Hannie) naar het park met de eilandjes geweest. We hebben deze keer een ander eilandje genomen waar een enorme vogelkooi staat. De weg er naar toe is al erg mooi om te wandelen en loopt langs het water. Naar de vogelkooi toe kwamen we eerst nog langs een kooi waar drie uilen inzitten en Sam herkende deze meteen als weetuil (is een boekje wat we iedere avond moeten voorlezen). Olaf, Patricia, Hannie en de kids (behalve Koen) gingen in de vogelkooi. Ik bleef in eerste instantie wijselijk buiten want de vogels die erin zitten en dus vrij rondlopen zijn erg groot (zie foto). Sam daarentegen vond het prima en liep met zijn vader mee. Die kocht natuurlijk ook wat voer zodat die beesten helemaal op je af komen. Sam heeft die grote vogel die Olaf op de foto voert ook gevoerd maar die pikte hem daarna in zijn broekspijp en toen was het voor Sam genoeg. “Hoeft niet” komt dan al snel over zijn lippen. Uiteindelijk heb ik mijn angst overwonnen (m’n zoon van twee staat verdorie ook in die kooi!) en ben dus met Koen ook naar binnen gegaan. Als je maar snel genoeg loopt dan komen de vogels niet dichtbij. Dus ik rennen door die kooi (haha!)! Op een gegeven moment heeft Patricia visjes gekocht en de kids mochten die van het bruggetje afgooien. Dit vond Sam wel prachtig (het plastic handschoentje aandoen was iets lastiger). Als je zo’n visje gooit komen er binnen een mum van tijd van die grote vogels op af zoals reigers en ooievaars (zie foto). Let wel ik stond op een veilige afstand foto’s te nemen. Ik had niet zo de behoefte om een visje de lucht in te werpen. Ik heb wel geroepen dat Sam dat heel goed deed! Nadat alle visjes (eindelijk) op waren ben ik snel die kooi uitgegaan. We zijn toen nog verder gewandeld en bij een speeltuin terecht gekomen waar Remco en Sam niet waren weg te slaan. Die twee zijn echt dikke maatjes aan het worden. ’s Avonds zijn we even naar de wall market gelopen (is ongeveer een 15 minuten lopen). Daar heb ik is even boodschappen gedaan, een pak luiers gehaald (zijn dezelfde prijs als in Nederland) een vest gekocht, een joggingbroek (ja heel elegant) en nog een truitje. Alles bij elkaar was ik 45 euro kwijt. Nou dat valt wel mee. Alleen het terug lopen naar het hotel met al die boodschappen en twee kinderen is wel zwaar. Natuurlijk wel de nodige bekijks onderweg. Olaf heeft dan Koen op zijn buik en Sam op zijn nek. Sam blijft maar zeggen hoe mooi die alle lampjes wel niet vind. En dan vooral de “champignonnetjes” ofwel de Chinese lampionnetjes die overal hangen!

Dinsdag zijn we wederom naar de purple mounatin geweest. De lucht was behoorlijk drukkend en in de stad was de smog aanzienlijk. Dus we hebben de frisse lucht opgezocht. Deze keer zijn we weer naar een andere tombe wezen kijken. Zoals jullie op de foto kunnen zien hadden de jongens ook hier weer voldoende ruimte om te spelen! Op dit soort plekjes eten we dan meestal een stukje fruit en natuurlijk wat snoepjes. Vervolgens ben ik Koen in slaap gaan wandelen en zijn de kids verstoppertje gaan spelen met Patricia. Nou ook dit vonden ze weer prachtig. Ze konden zoals Sam zei “onder de bomen”. Nadat we hier zo’n anderhalf uur hadden rondgehangen zijn we nasi gaan eten en thee gaan drinken. Altijd erg gezellig en de Chinese mensen zijn altijd bijzonder aardig. Tot nu toe lukt het ook om duidelijk te maken wat we willen. Nou daarna wandelen we dan terug naar de plek waar we een taxi kunnen krijgen (is ook wel weer een 20 minuten lopen door het bos). In de taxi kwam Remco nog met een geweldige uitdrukking. Hij zei: “mama ik heb een prikkelschoen”. Dit betekent dat zijn voet slaapt!! “s avonds zijn we met Leon gaan eten in budgetstreet (zo wordt dat door de Nederlanders hier genoemd). De eigenaresse was helemaal weg van Koen en we hebben haar dan ook met Koen op de foto gezet. Koen en Sam kregen ook beide een mandarijn van haar. Nou weet ik niet of je die eerst tig keer beleefd moet weigeren (dat hoort zo in China), maar Nederlandse kinderen die iets krijgen pakken dat meteen en eten ook gelijk. Ik moet zeggen dat Sam en Koen zich beiden uitstekend gedragen tijdens het uit eten gaan (sam eet wel niks!). We gaan vaak pas laat (zo tegen 18.45) en zijn pas rond 20.30 thuis. Uit eten gaat hier veel sneller dan in Nederland. Je bestelt en 10 minuten later krijg je de eerste gerechten al. Vervolgens worden die gerechten aangevuld met nieuwe. Sam vond het hier wel mooi want ze hadden een aquarium met grote vissen en krabben (ik heb hem maar niet verteld dat die door de mensen worden opgegeten). Nou ’s avonds heb ik mij met Patricia weer eens heerlijk laten verwennen bij de massage. Mijn blinde masseur (ik heb nummer 18, ja dat gaat met nummers!) weet wel waar hij moet drukken en kneden. Ik kan eigenlijk niet uitleggen hoe het voelt, maar op een gegeven moment drukt hij ergens met een vinger en dan voel je de spanning uit je spier stromen. Daar kun je je alleen maar aan overgeven. Ik heb ook maar besloten een 10 rittenkaart te nemen (Olaf vindt het namelijk ook wel lekker). En met deze kaart betaal je maar 4,60 euro voor een 1-uurs massage!

Woensdag was een bijzondere dag. Toen hebben we met de mannen afgesproken dat we ’s middags naar Dachang zouden komen. Dit is de plek waar ze werken (is ongeveer een uur met de taxi). Patricia en ik hadden dus besloten om de ochtend rustig aan te doen. We zijn naar een klein parkje in de buurt geweest. Hebben we lekker gelopen en hebben de kinderen nog op eendjes mogen schieten (let wel schieten met water op plastic eendjes)! Zoals jullie zien op de foto hadden we ook hier aanspraak van mensen die kindjes bij zich hebben. We hebben de kids toen wat eerder op bed gelegd omdat we om 15.45 de taxi zouden nemen naar Dachang. Dit was een busje met donker getinte ramen (busje van DSM). Remco en Sam vonden de rit bijzonder interessant. Koen daarentegen zat al die tijd bij mij in de buikdrager en kreeg daar op een gegeven moment wel genoeg van. Maar ja, na een uur komen we dus aan bij de fabriek waar we zo de poort binnen mogen met de kinderen. Vlak na de poort is zo’n huisje waar die beveiligingsmensen inzitten. Verder dan dit huisje mochten we niet! Ook hier vielen de mensen bijna van hun fiets toen ze ons zagen. Dachang is natuurlijk een stukje rustiger (arbeiders) dan het centrum van Nanjing. Peter zei ons dat we gingen eten in bijna het meest luxe restaurant van Dachang. De groep bestond uit ons, Peter, Patricia, Remco, Leon en David (een Chinese collega). Nou het is een beetje moeilijk onder woorden te brengen hoe dit “restaurant” eruit zag. Het was door een smal steegje lopen en dan kwam je op een soort binnenplaatsje, waar de schone was naast de gedroogde worst hing. Daar was vervolgens een deur die toegang gaf tot het restaurant. Bij ons zou je zeggen een smoezelig cafetaria. Wij kregen een kamertje achteraf. Jullie moeten de foto’s maar bekijken. Het was er donker en in onze bewoordingen armoedig. Maar we hebben er heerlijk gegeten. Een enorme hoeveelheid die we met 6 volwassenen niet opkregen. En dit koste uiteindelijk 170 yuan. Dat wil zeggen ongeveer 17 euro. Dus voor iets minder dan 3 euro hebben we ons buikje rond gegeten. Sam en Remco vonden het er reuze interessant. Die donkere gang waar je doorheen kon lopen (wat dus gewoon buiten is). Het vrouwtje wat ons bediende wilde ook graag met Koen op de foto en ze vertelde tegen David (die chinees) dat ze die mee naar huis zou nemen. Dat is dus op het platteland waar ze waarschijnlijk nog nooit een blank kindje hebben gezien. Ook wilde ze graag met Patricia op de foto omdat Patricia een stuk groter dan haar was en dat vond ze geloof ik ook wel bijzonder. Nou dit tripje naar Dachang was gewoon erg bijzonder. “opa” Leon heeft tot slot nog op een ijsje getrakteerd bij de mc. Donalds. Toen de taxi terug naar Nanjing. Dit lukte niet zo best dus toen heeft Peter de secretaresse gebeld en binnen 5 minuten stonden er twee taxi’s om ons naar huis te rijden.

Nou dit was wel weer even genoeg voor nu. Het is hier nu 22.10 uur en Olaf komt zo terug van de massage. Hopelijk vinden jullie het nog steeds leuk om te lezen. Ik vind het in ieder geval erg leuk om het op te schrijven.

O ja, Joyce je kans ons op ons eigen mail adres een foto van Fenne sturen (zal Sam leuk vinden). o.poorter@planet.nl.
En voor Marleen en El, Sam heeft vandaag een hele tijd met een poppetje gespeeld die Sjors heet. Is voor het eerst! (hij begrijpt trouwens maar niet wie die Esther is!).

De groetjes uit Nanjing XXXXXXX