We zijn er!

Hallo Allemaal,

Even een mail naar iedereen!

Nou Vrijdag zijn we "goed" vetrokken. Lekker dachten we vliegen vanaf beek. Maar helaas had de city hopper een vogel meegenomen en moest hij gemaakt worden. Sta je met sam al in de bus om naar het vliegtuig te gaan, moet je hem vervolgens vertellen dat we toch niet gaan (een beetje lastig). Maar uiteindelijk was de vogel (of wat er van over was) verwijderd en vlogen we 1,5 uur later weg. Sam vond het in een woord geweldig en koen heeft lekker wat gedronken en met wat dames die voor ons zaten gesjanst, onze ladykiller!! Vervolgens op schiphol wachten maar dat is alles behalve erg. Ingecheckt om vervolgens lang te moeten wachten. Ook hier was een probleem met een passagier die niet kwam opdagen , maar zijn bagage zat al in het vliegtuig. Zit je in zo'n hal zonder faciliteiten en kinderen die juist op dat moment beginnen te poepen!! Uiteindelijk zijn we denk ik een 45 minuten later vertokken dan gepland. Wederom vond sam het allemaal even prachtig en heeft hij zich de hele vlucht voorbeeldig gedragen. Koen, de prins, had zijn eigen bedje en sliep bij Olaf en mij aan de voeten (op de grond). Hij paste nog net (beetje de beentjes buigen!!). Olaf en ik zijn niet aan slapen toegekomen. Sam sliep bij mij op schoot, dan kon hij liggen. Nou om 02.00 uur 's nachts gaan dan de lichten aan want je bent er bijna. Twee slaperige koppies!! Krijg je heerlijk ontbijt (waarvan je weet dat je het moet opeten omdat je anders later op de dag omkiept). Sam en Koen dachten daar toch anders over en hielden het voor gezien.

Nou dan landen in China! Voor mij was het gewoon een vliegveld, niet veel bijzonders. Voor de chinezen waren onze twee boys echter wel heel bijzonder. Op een gegeven moment waren we letterlijk omringd door chinezen. Sam snapte er niks van en Koen vond het allemaal wel prima. Maar wat een enorme chaos zeg. We moesten inchecken voor onze vlucht naar Nanjing. Dat bleek een hele operatie te worden. toen ze klaar waren bleek dat we allemaal op een andere plek in het vliegtuig zaten, nou dat is handig!! Dus toen kwam het omboek-verhaal. Gelukkig is het wel gelukt. Wij lopen weg, komt er een chinees achter ons aangerend om te zeggen dat de buggy eigenlijk ook nu al weg moet! Dus weer terug, kinderen eruit en buggy vervolgens ergens anders weer achterlaten. Dit alles gebeurt terwijl werkelijk alle chinezen die er rond lopen naar je kijken, wijzen, roepen en, nog erger, de kinderen komen aanraken, aaien etc. Jullie kunnen je misschien voorstellen dat we nu wel het punt van de opperste vermoeidheid bereikt hadden. Maar ik ben vriendelijk naar iedereen blijven glimlachen en bleef Sam vertellen dat de mensen hem aardig vinden. Koen had er op dit moment van de reis niet meer zo'n zin in. De vlucht van Bejing naar Nanjing was dan ook wat vermoeiender. Koen heeft in ieder geval met opstijgen en landen het hele vliegtuig laten weten dat hij het niet meer leuk vond!

In Nanjing eerst op zoek naar een toilet want Koen had aan het begin van de vlucht gepoept (ze kiezen wel hun momenten!) en zat met die aangekoekte zooi aan zijn billen. ik vragen of ze een babyruimte hebben, waarop ik totaal geen antwoord krijg. Dan maar op zijn imbiciels... dus wijzen naar de baby en een vieze neus optrekken, maar ook dit had geen effect! Uiteindelijk maar in het damestoilet op de steenkoude vloer, maar Koen kon er wel weer om lachen. Volgende project het regelen van een taxi. Die chinees trok een zeer verbaasd gezicht naar al onze bagage en zei dat dat zeker in twee taxies moest. Niet dus.. het ging ook prima in 1. De taxirit was lekker. Kon ik eidelijk is wat van China zien. Sam riep vooral dat alle slingers mooi waren (lampionnen) om vervolgens in zijn "wat is dat dan te verzanden". Op Nanjing afrijden is een mooi gezicht. In eeste instantie is er niets en vervolgens zie je de stad opduiken. Wat een drukte! En wat een hoge gebouwen. Het verkeer is om je dood te lachen.

Nou uiteindelijk komen we aan in ons hotel waar er meteen gevraagd wordt of de hele familie inclusief een chinese dame op de foto mogen. Och jawel, na 24 uur reizen kan dat er ook nog bij!! Dus lief lachen en zorgen dat de kids de goede kant op kijken. Ons appartement bevindt zich op de 53ste verdieping (is ook meteen de hoogste) en met de lift omhoog doet je denken aan opstijgen met het vliegtuig (knappende oren). Maar het is geweldig. het appartement is luxe en het uitzicht is geweldig! Sam vindt vooral alle lichtjes mooi. Koen was helemaal in zijn elemt en volledig hyper. Die kon na 24 uur zitten, hangen en liggen eindelijk weer kruipen. Vervolgens zijn Peter, Patricia en Remco nog even langs geweest. We zouden met elkaar gaan eten maar ik geloof dat Koen dat niet zo'n goed idee vond. Dus Olaf is Mc. Donalds gaan halen (afschuwelijk he!). En toen naar bed om niet zo'n geweldige nacht te hebben. Sam wel, die heeft de hele nacht doorgeslapen tot de volgende ochtend 8.30 uur. Maar Koen was (en is nog wel een beetje) in de war.

Zondag is vandaag. We hebben lekker ontbeten, met wederom de grootste aandacht voor onze jongens! Daarna naar de Wall Market. Olaf wist wel waar die was. Nou uiteindelijk hebben we hem gevonden, maar dat heeft even geduurd. Ik ben er wel achter dat China inderdaad een 1 kind cultuur heeft. Met twee van die koters kom je hier moeilijk uit de voeten. Het scenario is nu dat ik of alles met de taxi doe (wat overigens niet duur is) of Koen op mijn buik draag en een kleine buggy voor Sam koop. Probleem is echter dat er overal trappen en roltrappen zijn (ja, ik en een roltrap). Nou en dan nog met twee van die kleintjes! We moeten maar eens zien hoe zich dat gaat ontwikkelen.

In ieder geval heb ik morgen met Patricia afgesproken en gaan we zeer waarschijnlijk naar het park. We zien wel even.

Zeg marleen hoe is het met mijn kleinde nichtje? (voor degene die het niet weten is marleen nog net op tijd bevallen van een dochter, Esther. Ik heb haar nog even mogen bewonderen).
Voor iedereen een dikke kus van ons allemaal. Wij vermaken ons wel. Mail gerust, dat is voor 's avonds wel leuk om te lezen.

Doei Lies, Olaf, Sam en Koen