de laatste week

Hallo allemaal,

Dit verhaal heb ik 2 weken geleden geschreven. Ondertussen ben ik er aan toe om het ook op het internet te zetten en er foto's bij te plaatsen. In Nederland terugkomen was toch wel weer een behoorlijke shock. Dus dit laatste verhaal is echt voor de liefhebbers!!

Nou daar zit ik dan op woensdagochtend (04.55 uur) in de Sint Rochusstraat in Stein. Lekker gezellig alleen in het licht van de kerstboom. Jullie krijgen allemaal nog dit afsluitende verhaal over de laatste paar dagen. Tja, en dan is het afgelopen met de verhalen! Ik vind het erg jammer. Ik heb er erg van genoten om mijn verhalen met jullie allemaal te delen. En ik heb begrepen dat jullie het ook leuk gevonden hebben. Misschien willen jullie nog wat reageren want dat is voor in het boek wel erg leuk!

Dinsdag 13 december:
Onze allerlaatste dag in Nanjing! Patricia en ik hebben allebei geen zin om iets te ondernemen. Patricia en Remco komen gezellig bij ons op bezoek en we halen lekkere broodjes. Patricia en ik zijn bezig met afsluiten. We hebben ook besloten om vanavond met zijn allen gezellig te eten en dan hebben we ook een taart! Deze hebben we bij de bakker met zegeltjes bij elkaar gespaard. Tijdens het middagslaapje van de kids heb ik natuurlijk nog het een en ander ingepakt. Ik begin zelfs te twijfelen of 1 extra koffer genoeg is! Olaf heeft vandaag trouwens een afscheidslunch gehad van zijn Chinese collega’s. In ieder geval weer een bijzondere ervaring. Er kwam op tafel: varkenspoten, kippentenen, ingewanden….. de dingen waar de chinezen gek op zijn. Dus je begrijpt Olaf had wel trek toen die thuis kwam.
Toen uiteindelijk de kids in bed lagen hebben Olaf en ik ingepakt en dat ging allemaal maar net! Uiteindelijk is Olaf om 22.00 uur de rekening van het hotel gaan betalen en kwam erachter dat onze creditcard werd geweigerd! Dus bellen naar de postbank! Nou om een lang verhaal kort te maken hebben we uiteindelijk 6x gepind in China om de rekening te kunnen betalen. Daar zit je echt op te wachten de avond voordat je vertrekt!

Woensdag 14 december:
Lekker vroeg opgestaan en met de kids ontbeten. Om 8.00 uur is het busje van het Jinling hotel ons komen ophalen en daar zat de familie Riesthuis al in. Gezellig met zijn allen onderweg naar het vliegveld. En een hoeveelheid bagage! Niet te geloven! Peter had wel het goede idee om de bagage (het merendeel) in Beijing in het depot te doen. Dat scheelt een hoop gesleep. Nou Peter en Olaf hebben ingecheckt. Waarbij dit Chinese dametje zegt dat er wel wat overgewicht is (we hadden met elkaar 210 kilo)! Peter kijkt stoïcijns voor zich uit, waarop dat dametje zegt dat het OK is en begint alles op de bagageband te zetten. Dus we hoeven niets te betalen! Sam duurde het allemaal te lang. Mama had gezegd dat we gingen vliegen dan moet je ook meteen in het vliegtuig! Dat werkt natuurlijk niet en in China vliegt niks op tijd! Maar uiteindelijk toch de lucht in en Sam vond het weer prachtig. Nou in Beijing geland en door alle poortjes, controles enz. heen. Naar buiten en wachten op een taxi. We hadden aangegeven dat we een zwarte wilde, dat zijn de grote taxi’s. Er stopt een taxi, wij met zijn allen erin (dat past prima), weigert die vent te rijden. Hij vindt blijkbaar dat er teveel mensen in zijn taxi zitten. Om gek van te worden! Uiteindelijk hebben we dus allebei een aparte taxi genomen. Komen we bij het hotel aan (of in ieder geval in de buurt van het hotel, kunnen we niet verder. Er heeft zich een auto door de voorpui van Starbucks geboord waardoor er een opstopping op de weg is. Dus kids en koffers uit de taxi en verder lopen naar het hotel (was maar een klein stukje). Hier hadden we een mooie kamer, waar we eerst nog het nodige verbouwd hebben. Eigenlijk ben ik direct met Patricia naar de zijdenmarkt gegaan. Ligt vlakbij het hotel. Dit is een enorm gebouw met (geloof ik) 5 verdiepingen. En die hele hal is ingericht met kleine standjes waar nepmerken verkocht worden. Het lijkt dus echt op een markt alleen dan binnen. Nou allereerst op de kinderkleding gedoken en natuurlijk leuke Tommy Hilfinger truitjes voor Sam gekocht (voor 7 euro)! En ik moet zeggen dat vooral het onderhandelen over de prijs erg leuk is. Is echt een spelletje en ik moet zeggen het gaat met goed af! (als Europeaan betaal je toch altijd meer dan de chinezen). Vervolgens gekeken naar tassen. Ik heb nog nooit zoveel tassen bij elkaar gezien. Dat moesten we echt even op ons laten inwerken. Een geweldige ervaring zo’n zijdemarkt! En als ik meer ruimte in de koffer had gehad dan had ik nog veel meer gekocht! Nou ’s avonds zijn we gezellig met zijn allen gaan eten bij een Europeaan. En dat was erg lekker. Ik moet zeggen Beijing maakt een minder drukke indruk op mij dan Nanjing. Dit komt waarschijnlijk doordat de staten er breder zijn en alles dus wat wijder is. Qua verkeer is het nog steeds rennen voor je leven als je oversteekt!

Donderdag 15 december:
Na het ontbijt hebben we een taxi geregeld via het hotel die ons naar de Chinese muur rijdt, daar op ons wacht en ons vervolgens weer naar het hotel brengt. Dat is twee uur rijden, een ruim uur op de muur en weer twee uur terug voor 60 euro! De taxichauffeur was erg aardig en sprak behoorlijk engels. Hij heeft ons tijdens de rit nog het een en ander verteld. Eenmaal bij de muur moet je nog met een gondel verder omhoog. Is allemaal heel erg steil en je vraagt je af hoe ze dit ca. 2000 jaar geleden hebben kunnen realiseren. Tja, en dan sta je op de Chinese muur. Helemaal alleen. Er waren verder nog geen toeristen. Het weer was helder dus je kunt de muur dan over de bergtoppen zien lopen. Een heel bijzonder en een beetje onwerkelijk gevoel als je daar staat met je gezin. Ik wilde er ook niet vanaf. Sam was leuk aan het spelen in een van de torentjes. Die staan om de 100 meter. Daar zat dus een wachter in om te kijken of ze werden binnengevallen. De muur is 6000 km lang! Als je daar staat kun je je niet voorstellen hoe ze dit toentertijd gebouwd hebben. Ik was diep onder de indruk. Ik had echt het gevoel dat ik op een van de iconen van de wereld stond! In de taxi terug zat ik alleen maar na te zwijmelen. Eenmaal terug in het hotel ben ik nog op pad geweest in de zijdemarkt. Ik kon het toch niet laten nog het een en ander te kopen. Olaf heeft toen maar besloten dat dit een goed moment was om ziek te worden! Die heeft de rest van de middag en avond in bed gelegen en overgegeven! Dus ik heb ingepakt en de kids in bed gedaan en zelf waardeloos geslapen. Ik vond het heel raar om terug te gaan naar Nederland.

Vrijdag 16 december:
Gelukkig Olaf voelt zich beter! In de hotelkamer komt Olaf er nog achter dat de aansluitende vlucht van Amsterdam naar Maastricht voor ons niet goed geregeld is en moet dit dus regelen. Gelukkig is er nog plek in de cityhopper. Verder was het een hoop gestress om op het vliegveld van Beijing te komen en stond het huilen mij nader dan het lachen! Maar uiteindelijk allemaal ingecheckt (tegelijkertijd als groep) en we hadden met zijn allen wat overbagage! Dus daar zijn wat euro’s voor neergeteld! De KLM was niet zo schappelijk als de Chinese luchtvaartmaatschappij. Weer door alle controles, dat is werkelijk belachelijk. Daar zijn we ongeveer 2 uur mee bezig geweest. We konden dus bijna gelijk het vliegtuig instappen. We hebben nog even onze schoenen late poetsten. De terugreis was prima. De kids hebben zich geweldig gedragen. Ik had Koen zijn kinderwagentje heel brutaal het vliegtuig mee ingenomen en hij heeft daar lekker in gezeten. Anders moet je hem 10 uur vasthouden! Sam heeft nog lekker geslapen en wat filmpjes gekeken op de laptop en natuurlijk gespeeld met Remco en nog wat andere kindjes. Zo’n vlucht is zo voorbij. Ik heb zelfs nog de tijd gehad om wat te eten! Eenmaal op schiphol kwamen we erachter dat we een uur vertraging hadden naar Maastricht! Jippie! We waren behoorlijk gaar met zijn allen en de kids werden wat hyper.

Tja, en dan wordt je in Maastricht opgehaald door je moeder. Ook wel lekker! En 15 minuten later ben je thuis. Heel raar en onwerkelijk. Er stonden allemaal bloemen van mijn moeder en van de buren. Cadeau voor Sam en Koen van Roxanne. Allemaal heel erg lief! Zelf zat ik wat verdwaasd op de bank me te realiseren dat ik weer thuis ben en dat ik 2 maanden in China heb gewoond. Nu zijn we een paar dagen verder en komen we allemaal langzaam onze jetlag te boven. Het onwerkelijke gevoel dat ik thuis ben is er nog steeds. Ook kan ik niet zeggen dat ik echt blij ben. Het is allemaal heel dubbel. Maar als ze me morgen zeggen je mag terug dan gaan we meteen!

Lieve allemaal, bedankt voor jullie leuke en lieve reacties! Heeft ons in China erg goed gedaan. Tot snel en een laatste dikke kus van ons!